Assamese Essay

 💝💛💛💛💝💛💛💛💝

         ডাৱৰ আৰু নাই

এইজনী অনুৰাধা।

জানানে! আমাৰ অনুৰাধাই এইবাৰ বিহুত খুব ফুর্তি কৰিব। বিহু আহিলেই নহয়। তাইৰ গাত ততেই নাই দেহি ঐ...। একেবাৰে এই বতৰটোৰ দৰেই লহৰি ফুৰিছে।

তাই পাহাৰ বগাই বগাই গছৰ পৰা কপৌফুল চিঙি আনিলে : এয়া মই খােপাতে গুজিম।

তাই বৰ্হমথুৰিৰে ওঁঠ ৰঙা কৰিলে।

ওচৰৰে ৰীমা খুৰীয়েকৰ পৰা পাটৰ কাপােৰ আৰু বায়েক সুমনৰ পৰা গামখাৰু, গলপতা এইবােৰ আনিলে।

কিন্তু এয়া কি? বতাহৰ কোব আৰু এই বৰষুণজাক। ৰােৱাৰ নাম নলয়হে নলয়। অনুৰাধাৰ মনটো একেবাৰে গােমা হৈ গ'ল।

গিৰ গিৰ খিট, গিৰ গিৰ খিট

এনেতে বাজিল ঢোলৰ গুমগুমনি। তাকে শুনি আমাৰ অনু ৰ’বই নােৱাৰিলে। একেসোঁতে ঘৰৰ বাহিৰ ওলালগৈ তাই।

আমন-জিমনকৈ কোঠাত সােমাই থকা অনুক দেখি ককাকে ক’লে, “অনু মাইনা... অনু মাইনা... কিহঁৰ বাবে এই হতাশা।”

অনুই ক'লে, “চোৱা ককা… চোৱানা ককা এই বৰষুণজাক কেনেকুৱা, কমাৰ অকণাে নামেই নলয়।”

“এইয়া প্ৰকৃতিৰ নিয়ম মাইনা। এই ঋতুত বতাহ-বৰষুণ হােৱাৰেই কথা।”

“তেন্তে কি আমি ঘৰতেই থাকিম নেকি বিহুতাে?

নহ'ব নহ'ব ককা! কিবা এটা কৰা।”

ককাই কাণে কাণে অনুৰাধাক ক'লে, “এই ধুমুহাৰ নাম হৈছে বৰদৈচিলা। যদি বিচৰা ই কমি যায় তেন্তে শুনা-চোতালত গৈ এখন পীৰাত এখন দাপোন আৰু ফণী এখন থৈ আহাগৈ।”

অনুই ক’লে, “সঁচাই কৈছা?”

ককাকৰ কথা সঁচা নে মিছা জানিবলৈ অনুৱে ঘৰৰ সকলোৰে ওচৰলৈ যাব ধৰিলে।

আইতাই ক'লে, “হয় হয়, একদম সঁচা। পিছে বতাহ-বৰষুণ গ'লেই যেনিবা, ৰ'দ ওলাবলৈ কি কৰিবা জানা : এডাল বাঁহৰ কাঠীত পকা জলকীয়া খুচি ওপৰমুৱাকৈ পুতি থ’বা।”

দেউতাকে ক’লে, “হা...হা... তােমাকতো ভগবানৰ বাহিৰে কোনেও ৰক্ষা কৰিব নােৱাৰিব অনু।”

তেতিয়াই মাকে ক’লে, “হয় হয়। সেইয়াও আমি কৰিব পাৰাে মাইনা। হাতত তামােল -পাণ লৈ বৰুণ দেৱতাক সেৱা কৰিলেও বৰষুণ নোহোৱা হয়।”

অনুৰাধাই সকাহ পালে। সেই আশা চকুত লৈ তাই ওলাল বন্ধুহঁতৰ কাষলৈ। বৰষুণৰ পৰা সাৰিবলৈ তাই মূৰত এটা কচুপাত লৈ ল'লে।

বন্ধু–বান্ধৱী ক্ৰমে বিতু, কংকন, মনি, হিমানী আৰু ৰুনজুন সকলোকে তাই ঘৰৰ মানুহে কোৱা কথাবোৰ ভাঙি পাতি ক'লে।

তাৰপিছত, বন্ধুসবে একেমুখে ক’লে, “কামত নাহিলেও কিনো অসুবিধা আছে। বতাহ-বৰষুণ প্ৰকৃতিৰ, বিহুও প্ৰকৃতিৰ : কামত নাহিলে বৰষুণতে বিহু মাৰিম আহা।”

এইবুলি সবে লগালগিকৈ কামবােৰ কৰাত লাগিল।

বন্ধুসবে চোতালত গৈ এখন পীৰাত দাপোন আৰু ফণী এখন থৈ আহিলে। বৰষুণ অকণো নকমিল।

বন্ধুসবে এডাল বাঁহৰ কাঠীত পকা জলকীয়া খুচি ওপৰমুৱাকৈ পুতি থ'লে। বৰষুণ অকণো নকমিল।

বন্ধুসবে তামোল-পাণ লৈ বৰুণ দেৱতাক সেৱা কৰিলে।

বৰষুণ অকণো নকমিল। হতাশ অনু পানীপােতাৰ কাষত বহি থাকিল।

লাহে লাহে আকাশৰ পৰা ডাৱৰ আঁতৰিল। বতাহৰ সোঁতাে কমিল, বৰষুণ গুছি ৰ’দ জিলিকিল।

অনুৰাধাৰ মুখ েতা হাঁহি বিৰিঙিল। তাই নিজকে বিহুৱতীৰ সাজত পিন্ধাই ল'লে আৰু সেই পীৰা পৰা চোতালতে সকলো বন্ধু-বান্ধৱীয়ে ঢােল-পেঁপা বজাই বিহু মাৰিলে।